Czytanie z ostatniej niedzieli - 28 czerwca -
zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Działo się to ponad dwa tysiące lat temu a ja
wiem, że dzisiaj, jeśli zaufa się Panu Bogu i gorąco Mu zawierzy, cuda są nadal
możliwe. Zacznę od opowieści z Ewangelii Mateusza.
(Mk 5,21-43)
Gdy Jezus przeprawił się z powrotem w łodzi na drugi brzeg,
zebrał się wielki tłum wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem. Wtedy
przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu
do nóg i prosił usilnie: Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce,
aby ocalała i żyła. Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim i zewsząd na
Niego napierał. A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele
przecierpiała od różnych lekarzy i całe swe mienie wydała, a nic jej nie
pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej. Słyszała ona o Jezusie, więc przyszła
od tyłu, między tłumem, i dotknęła się Jego płaszcza. Mówiła bowiem: żebym się
choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa. Zaraz też ustał jej krwotok i
poczuła w ciele, że jest uzdrowiona z dolegliwości. A Jezus natychmiast
uświadomił sobie, że moc wyszła od Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: Kto
się dotknął mojego płaszcza? Odpowiedzieli Mu uczniowie: Widzisz, że tłum
zewsząd Cię ściska, a pytasz: Kto się Mnie dotknął. On jednak rozglądał się, by
ujrzeć tę, która to uczyniła. Wtedy kobieta przyszła zalękniona i drżąca, gdyż
wiedziała, co się z nią stało, upadła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę. On
zaś rzekł do niej: Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź
uzdrowiona ze swej dolegliwości! Gdy On jeszcze mówił, przyszli ludzie od
przełożonego synagogi i donieśli: Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz
Nauczyciela? Lecz Jezus słysząc, co mówiono, rzekł przełożonemu synagogi: Nie
bój się, wierz tylko! I nie pozwolił nikomu iść z sobą z wyjątkiem Piotra,
Jakuba i Jana, brata Jakubowego. Tak przyszli do domu przełożonego synagogi.
Wobec zamieszania, płaczu i głośnego zawodzenia, wszedł i rzekł do nich: Czemu
robicie zgiełk i płaczecie? Dziecko nie umarło, tylko śpi. I wyśmiewali Go.
Lecz On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca, matkę dziecka oraz tych,
którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko leżało. Ująwszy dziewczynkę za
rękę, rzekł do niej: Talitha kum, to znaczy: Dziewczynko, mówię ci, wstań!
Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I
osłupieli wprost ze zdumienia. Przykazał im też z naciskiem, żeby nikt o tym
nie wiedział, i polecił, aby jej dano jeść.
Na potwierdzenie, że cuda zdarzają się i dzisiaj przytoczę opowieść koleżanki, która mam nadzieję, nawet niedowiarków
przekona do istnienia Siły Wyższej i do tego, że wiara może „przenosić góry”.
Nie jest to opowieść zasłyszana z dziesiątych ust, ale od naocznego uczestnika
zdarzenia. I to bardzo wiarygodnego.
-
Kiedy mąż usłyszał diagnozę – rak, załamał się. Trudne to były chwile dla nas
obojga. Poddał się leczeniu, którego początkiem była operacja. Dużo się modliłam.
Przeżyłam w życiu niemało i zawsze w trudnych chwilach ostoją był dla mnie Bóg.
Teraz też wierzyłam, że tylko On może nam pomóc. Czekałam kiedy to się stanie i
rzeczywiście nie myliłam się… Kiedy tuż po operacji siedziałam nocą przy mężu,
trzymając stopy na jego łóżku, nagle zaczęło się ono trząść. Pomyślałam sobie
wówczas - co się dzieje, co z moim mężem, że tak drży całe łóżko? Zanim
zdążyłam zareagować, on otworzył oczy i
zbeształ mnie, że tak trzęsę jego łóżkiem. Zdjęłam więc stopy i w tym momencie
drżeć zaczęło krzesło, na którym siedziałam. Oboje odczytaliśmy to jako znak
działania Pana Boga. Coś robił, a drżenie było objawem Jego obecności. Nie myliliśmy się. Mąż zaczął wracać pomału do
zdrowia. Dzisiaj, po kilku latach od tego momentu, już nie pamiętamy nawet tego
ogromnego strachu o życie. Uważam, że to był cud, odpowiedź na nasze gorące
modlitwy.
Uwierzmy
zatem i zaufajmy.