Najpiękniejsze ze świąt - Boże Narodzenie

Boże Narodzenie

Święta Bożego Narodzenia to dla mnie – i myślę, większości mojego pokolenia – to zapach prawdziwej choinki, wymarzonych przez cały rok pomarańczy, szynki zdobytej jakimś cudem uwędzonej własnym sumptem, wzorów na zamrożonych szybach, a przede wszystkim ciepłej rodzinnej atmosfery.  

Przy stole obowiązkowo nakrytym białym obrusem spotykały się całe pokolenia – babcie, dziadkowie, ciocie, wujkowie, stryjeczni i cioteczni bracia i siostry. Mieszkania nie były za duże ale jakoś mieściły wszystkich. Cały wieczór niosło się echo kolęd śpiewanych przez zebranych przy choince więc nie było miejsca i czasu na rodzinne waśnie, tak dzisiaj częste. Na stole nie stały disagnerskie naczynia a po prostu naczynia, na których leżało proste jadło sprawdzone od pokoleń. Nie podawano krewetek w sosie jakimś tam, sałatek greckich czy innych wyszukanych o dziwnych nazwach dań, a po prostu karpia smażonego, śledzie w oleju, pierogi z kapustą i grzybami, kapustę z grochem, barszcz czerwony z uszkami, kluski z makiem a wszystko oczywiście w towarzystwie kompotu z suszu, za którym dzieci nie bardzo przepadały. Dzisiaj uwielbiam. Prezentów w wigilię nie było. Dopiero rankiem nazajutrz wszyscy odkrywali, że Aniołek (bo w Lublinie prezenty przynosi pod choinkę Aniołek) już był. I żałowaliśmy, że znów go nie zobaczyliśmy. To było dla dzieci ważne. A prezenty? Raczej praktyczne, ale też przynoszące radość, bo od Aniołka. I pomarańcze…, na które czekało się cały rok, i czekolada, też raczej rzadki w domu rarytas. A potem znowu rodzina spotykała się przy stole i było naprawdę radośnie. Czasem wprawdzie od świeczek zapaliła się choinka, ale wiadomo tatuś bohater umiał ją natychmiast ugasić. Bo to był KTOŚ. Na telewizje nie było czasu bo wciąż coś się działo. Potem trzeba było iść na sanki, łyżwy i wracać zmarzniętym do domu, ciesząc się ciepłem DOMOWEGO OGNISKA.

Na zdjęciu najmłodszym dzieckiem jestem ja, siedząca na kolanach u mamusi, za którą stoi tatuś. Bo to były moje pierwsze w życiu święta.

Poezja może więcej

Poezja ma to do siebie, że w kilku strofach mieści się rok naszych przemyśleń, które trzeba by spisywać na kilku arkuszach papieru. Ten krótki wiersz Stanisława Radzickiego, który mi podarowała – bo tak to odebrałam – Pani Ania, młoda i bardzo mądra osoba zawiera, wszystko to, co chciałabym powiedzieć w okresie przedświątecznym.

***

Trójka moich wspaniałych dzieci

Pałace nienawiści

Otoczone

Zielenią niezgody

Oddzielone fosą niezrozumienia

Wymalowane

Głupotą i fałszem

Pokryte

Zwątpieniem

Nie dorównują

Marnej chacie

Otulonej

Gorącym uczuciem

Ustrojonej

Prostotą i zrozumieniem

wypełnionej Dobrem i miłością

Otwartej

Na ogród serdeczności…